दार्शनिक अन्दाजमा कोजो भन्छन्, “हामी विभिन्न संस्कृति र विचारधारा भएको समाजमा बस्छौं, जहाँ धेरै दरार छन् । म सबैलाई जोडेर सबैको संस्कृतिलाई प्रदशर्न गर्न चाहान्छु ।”

स्थानीय पुस्तकालयमा पिकासोका पेन्टिङहरु हेरेर विताएका कोजो भन्छन्, “मलाई लाग्थ्यो कि डाक्टर बन्नु पर्ने थियो वा अकाउन्टेन्ट बन्नु पर्ने थियो । तर, म नदी किनारामा बसेर त्यहाँको माटोबाट रंग बनाउने गर्थें ।”

उनको काम गर्ने शैली पनि अरुभन्दा फरक छ । उनी पेपरमा भ्यासलीन लगाउँछन् ताकी त्यसलाई ट्रेसिंग पेपरको रुपमा परिणत गर्न सकुन् । तर आफ्नो जन्मथलोमा रहँदा उनको कामलाई खासै गम्भिर रुपमा नलिएको उनको गुनासो छ ।

एकदिन कोजोले न्यूयोर्कबाट लण्डन जाने मौका पाए र त्यहाँ उनले आफ्नो आन्टिको ग्रोसरी पसलमा काम पाए । सन् २००० तिरको कुरा हो, जब उनको मन चित्रकलाबाट थाकिसकेको थियो तर चाँडै नै उनको चित्रकलाको प्रेरणा फेरि फर्कियो ।

त्यसपछि उनलाई एकल अभिभावकको जीवन–शैलीको बारेमा जान्ने हुटहुटी चल्यो ।

पहाडका महिला (आमा)हरुको बारेमा आफ्नो अनुभव सुनाउँदै कोजो भन्छन्, “पहाडका महिलाहरु सबैभन्दा मेहेनती हुन्छन् । उनीहरुलेनै मलाई हुर्काएका हुन् । नारीवादीले मलाई भन्नुभयो कि जहाँ पुरुषले जिम्मेवारी लिन्छन्, त्यहाँ महिलाहरु पीडित हुनैपर्छ । यद्यपि जहाँबाट म आएको छु, त्यहाँ जिम्मेवारी सधैँ महिलाहरुको हातमा हुन्छ ।” बीबीसी