चितवन । विदेश पुग्ने यूवाको पहिलो रोजाई हुन्छ काम गर्ने पैसा कमाउने र सकभर पढाइ पनि सँगै लैजाने । अनि त्यस पछि प्राथमिकतामा पर्छ त्यहीँको ‘पिआर’ लिने अनि कालान्तरमा त्यहींको नागरिक भएर त्यतै हराउने । चाहे भारत नै किन नहोस् विदेश भने पछि हुरुक्क हुने नेपालीको प्रवृत्ति नै छ । नेपालमा केही गर्नेलाई भन्दा विदेशमा तल्लो स्तरकै काम गरे पनि इज्जत गर्ने नेपाली समाजमा हुर्केका मिजास चापागाईलाई पनि किन नेपाल बस्न मनलाग्थ्यो र !त्यतिखेर । उनी पनि हानिए अष्ट्रेलिया तिर पढ्ने भन्दै । ’साथीभाइहरु धेरै विदेशमा थिए । हाम्रो समाज पनि भरसक छोराछोरी विदेशै गए हुन्थ्यो भन्ने मलाई पनि यही कुराले अष्ट्रेलिया पुर्यायो ’ उनी भन्छन् । तर अष्ट्रेलियाको जीवनशैलीले उनलाई खासै लोभ्याउन सकेन र ९ वर्षको अध्ययन र सीप लिएर फर्के नेपाल ।त्यहाँ गरेको मेहनत आर्जन गरेको सीप र धेरथोर पैसा त छदैथियो । ’ त्यो भन्दा पनि देशमा केही गरौं भन्ने हुटहुटीले म त्यहाँ रमाउन सकिन ’ उनको नाम जस्तै मिजासिला उनी थप्छन् ’नेपालमा पनि स्थापित हुँदैन कि भन्ने जोखिम पनि थियो ।’ तर उनले अष्ट्रेलिया छाड्ने निर्णय सही गरेछन् ।
भरतपुर महानगरपालिकाका वडा नम्बर ४ का चापागाईं अहिले उनी आफ्नै लगानीमा अत्याधुनिक र सुविधासम्पन्न रेष्टुरेण्ट र मिनीमार्टको मालिक छन् । उमेरले तीनदशक मात्र नाघेका चापागाईंको परिवार मध्यमस्तर हो । पुरानो बसाई भरतपुर महानगरपालिका वडा नम्बर ६ गितानगर रहेका उनका बुबा पेशाले शिक्षक । आफूलाई पुग्ने खेतबारी । चार दिदी र दुई दाजुभाईसहितको परिवार ।
गितानगरमै स्कुलसम्म सकेका उनी एसएलसी पास भएपछि भने उच्च शिक्षाको लागि भरतपुरको शान्ति एकेडेमी गन्तव्य पुग्यो अनि मेनेज्मेन्ट प्रविणता उनले त्यहींबाट गरे । सरासर प्रविणता तह पास गरेपछि भने उनी फेरी उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौं हानिए । ’म खासगरी विदेश जानका लागिनै काठमाडौं पढ्नको लागि गएको हुँ’ उनले अष्ट्रेलिया यात्राको पृष्ठभूमि सुनाउँछन् ।
सन् २०१० मा उनी अष्ट्रेलिया उडे । अनि उनको आगामी शैक्षिक गन्तव्य बन्यो सिड्नीको एक युनिभर्सटी । विदेशको पहिलो अनुभव भोगेका उनलाई अष्ट्रेलिया नौलो लाग्नु स्वभाविकनै थियो । ‘एकदिन पनि खासै घर छोडेर नहिंडेको मान्छे पहिलो विदेश हवाईयात्राले मलाई आधा खुशी, आधा अन्यौल बनाएको थियो’ विदेश यात्राको शुरुवाती क्षण सम्झन्छन् उनी ।
’अध्ययन राम्रो गर्ने, दाम कमाउने साथसाथै सीप पनि ’ शुरुको लक्ष्य यसरी सुनाए उनले । अष्ट्रेलिया कमाई र पढाईको हिसावले संसारमा उत्कृष्ट देश मध्ये हो । घरमा बुबाले ऋण काढेर पठाएको उनले बिर्सेका थिएनन ।
अष्ट्रेलियामा सबैजसो नेपाली पार्टटाइम काम गर्दै पढ्दै देखेका उनले घरको पैसाले मात्र पुग्दैनथ्यो भन्ने उनलाई पनि राम्रैसँग थाहा थियो । ’अध्ययनको लागि पनि काम गर्नैपर्यो ,पैसा कमाउन पनि काम गर्नै परयो ।’ विदेश जानुको हरेक नेपालीको साझा उद्धेश्य र रहस्यको साक्षी जस्तै बनेका उनले कुरा लुकाएनन ।
आखिर अधिकांश पढ्न जाने नेपाली विद्यार्थीले विदेशमा काम पाउने भनेकै मजदुर , क्लिनर, रुम व्वाई यस्तै हुन् । उनले पनि आफन्तको सहयोगमा डिपार्टमेन्ट स्टोरमा क्लिनरको काम पाए । अनि थपियो अध्ययन संँगै कामको जिम्मेवारी । कलेज र काम उनका जीवनका दुई अंग बने शुरुका केही महिना । तर पैसाभने खासै हात परेन । ’ पैसा पनि कम काम भने पेलान त्यो कामले जाँगर चलेन । होटल तिर काम गर्ने सोच आयो ’ उनी भन्छन् । उनी वेटर बने । अलि बढी पैसा हात पनि पर्यो काम पनि राम्रै । उनले दाईलाई पनि बोलाए त्यतै । दाजुभाइ मिलेर काम र पढाइलाई निरन्तरता दियौं पैसा पनि राम्रै ’ उनी भन्छन् ।
भरतपुर महानगर पालिका वडा नम्बर ४ स्थित त्रिचोकमा घडेरी किनेर घर बनाए आफ्नै कमाइले । काम गर्दै स्नातकसम्मको पढाई सक्काईसकेका उनलाई कमाई प्रतिको मोह पनि बढ्नेनै भयो । ‘पहिले प्रतिघण्टा १० डलरमा काम गर्थे पछि प्रति घण्टा २० डलर भयो । वेटर काम गर्दै गरेका उनको ध्यान किचन तिर पनि जाने गर्थ्यो ।उनलाई सेफ बन्ने मन थियो ताकि भोलि नेपाल फर्केपछि राम्रो रेष्टुराँ चलाउन सजिलो होस् । ‘मैले पछि वेटरबाट किचन हेल्परमा काम सिक्न थालें पछि कुकको काम पनि राम्रोसँग सिकें उनी भन्दै जान्छन् , त्यसपछि सेफमा प्रमोसन भयो । पैसा पनि राम्रै थियो । तर पढाई महँंगो भएकाले बचत हुन सकेन ।
बिस्तारै पैसा जम्मा गरेर नेपाल फर्कने र रेष्टुरेण्ट खोल्ने सोचका साथ उनी रातदिन नभनी खटिए ।व्यवस्थापनमा स्नातक गरेका उनी स्नातकोत्तर भर्ना भएनन । म आखिर नेपाल फर्कने हो कमाएर लगियो भने नेपालमा काम हुन्छ पढाई नेपालमै गर्न पनि सकिन्छ भन्ने सोच उनमा पलाई सकेको थियो । त्यतिबेलासमम पनि बिहे नगरेका उनी करीब ९ बर्षको अष्ट्रेलिया बसाईपछि नेपाल फर्किए । अनि बिहे पनि गरे । नेपालमा व्यवसायको शुरुआत भने उनका लागि चुनौतिपूर्ण बन्यो ।
‘मैले नेपाल आएर आफ्नै घरमा रेष्टुरेण्ट र मिनीमार्ट पनि खोल्नु महामारी पनि शुरु हुनु’ उनी यसलाई संयोग सम्झन्छन । कोरोना नभएको भए मेरोमा खुट्टा टेक्ने ठाउँ हुन्थेन होला तर पनि निशेधाज्ञा भएपनि मेरो व्यापार सन्तोषजनक छ । हाल उनले ४ जनालाई रोजगार दिएका छन भने परिवारका सदस्यले पनि साथ दिदै आएका छन ।
अत्याधुनिक रुफटफ, क्याबिन ,हल सहितको उनको रेष्टुरेण्ट र मिनीमार्ट गरी ६० लाख भन्दा बढी लगानी भईसकेको उनी बताउँछन् । स्वदेशी तथा विदेशी सबै प्रकारका परिकार बन्ने उनको केएमी पी नामको रेष्टुरेण्टमा हाल उनले टेकअवे,होम डेलिभरी सिष्टम सुविधा पनि दिदै आएका छन । ‘मेरो रेष्टुरेण्टमा स्वस्थ र गुणस्तरीय खाना मुल विशेषता हुन् । मुल्य पनि अन्त भन्दा सस्तो’ उनको दाबी छ ।
रेष्टुरेण्टको भुईतल्लामा भने उनले कोल्ड स्टोर, खाद्यवस्तु तथा कस्मेटिक तथा घरायसी अन्य सामान पाईने मिनीमार्ट सञ्चालनमा ल्याएका हुन् ।निकट भविष्यमा कोरोना कहर सहज भईदिए यसको शाखा विस्तार र आवासको सुविधा दिने योजना उनको छ ।
‘लाखौं युवा विदशमा गएर उतै पलायन भएको बेला लगानी, सीप र आत्मविश्वास भए नेपालमा पनि विदेशमा भन्दा बढी सफल हुन सकिने उनको सफलताले देखाइ सकेको छ । देशमा सम्भावना धेरै हुँदाहुँदै पनि घरखेत बेची आँखा चिम्लेर विदेश हानिने र फुर्सदमा पछुताउने यूवाहरुले यिनीबाट सिक्ने कि ?’
-
१.
-
२.
-
३.
-
४.
-
५.
-
६.
-
७.
-
८.
-
९.
-
१०.
-
१.
-
२.
-
३.
-
४.
-
५.
-
६.
-
७.
-
८.
-
९.
-
१०.